Οι παθήσεις που συνήθως αποκαλούμε με το γενικό όρο
Αυχεναλγία, Αυχενικό Σύνδρομο, Αυχενοβραχιόνιο σύνδρομο, είναι στην πράξη τα
συμπτώματα της αυχενικής δισκοπάθειας και της αυχενικής σπονδυλοαρθροπάθειας.
Στην αυχενική δισκοπάθεια εμφανίζεται αρχικώς δυσλειτουργία με διαταραχές της
μοριακής σύνθεσης του μεσοσπονδυλίου δίσκου που μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη
αυτού και σχηματισμό δισκοκήλης ή προοδευτική αστάθεια μεταξύ των δύο
σπονδύλων, αρθρίτιδα και σχηματισμό οστεοφύτων. Καταλήγει δηλαδή, στην αυχενική
σπονδυλοαρθροπάθεια. Η εκφύλιση αυτή ανευρίσκεται σε άτομα ηλικίας 15 έως 40
ετών, δεν είναι, λοιπόν, μία γεροντική πάθηση.
Ο λόγος που η δισκοπάθεια προσβάλει συνήθως
συγκεκριμένα μεσοσπονδύλια διαστήματα, είναι η αυξημένη κινητικότητα της
αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σ' αυτό το επίπεδο, καθώς και οι
αυξημένες υδραυλικές πιέσεις.
Ως παράγοντες κινδύνου έχουν κατηγορηθεί η συχνή
άρση βάρους στην εργασία, η στάση σώματος στην εργασία η στάση ύπνου. Η
αυχενική σπονδυλοαρθροπάθεια εμφανίζεται σε άτομα που πέρασαν τη μέση ηλικία
και είναι αποτέλεσμα προηγηθείσης δισκοπάθειας, γενικευμένης οστεοαρθρίτιδας,
κακώσεων της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης ή άλλων παθήσεων.
Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές το 40%
τουλάχιστον του πληθυσμού υπέφερε μία φορά στη ζωή του από αυχεναλγία.
Τα συμπτώματα και στις δύο παθήσεις, στα αρχικά
κυρίως στάδια είναι ίδια. Άλγος στον αυχένα με αντανάκλαση στους ώμους, τις ωμοπλάτες,
το πρόσθιο τοίχωμα του θώρακα. Ινιακή κεφαλαλγία. Δυσκολία στις κινήσεις και
δυσκαμψία της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης.
Μείωση της αισθητικότητας, μούδιασμα στα δάχτυλα,
έκπτωση της μυικής ισχύος, είναι αποτέλεσμα πίεσης νευρικών ριζών από δισκοκήλες
ή οστεόφυτα. Σε προχωρημένες καταστάσεις εμφανίζονται διαταραχές της βάδισης,
επεισόδια απώλειας της συνείδησης κτλ.
Ο ίλιγγος, τέλος, σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις έχει
σαν αιτία του παθήσεις της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης παρά τα όσα λέγονται.
Θεραπεία των παθήσεων αυτών με συντηρητικά μέσα
ανακουφίζουν τα συμπτώματα. Η φαρμακευτική αγωγή, η φυσικοθεραπεία και ο
ηλεκτροβελονισμός καλυτερεύουν τα συμπτώματα, όπως και η χρήση κολάρου για
μικρό διάστημα, τα οποία σε κάποιους ασθενείς θα επαναλαμβάνονται στο χρόνο με
διαφορετικής διάρκειας και έντασης συμπτώματα.
Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι απαραίτητη μόνο σε
ένα ελάχιστο αριθμό ασθενών. Προληπτικά μέτρα για το περιορισμό των κρίσεων
είναι κυρίως η αποφυγή άρσης βαρών, η αποφυγή πολύωρης στάσης σώματος στην ίδια
θέση (κέντημα, παρακολούθηση τηλεόρασης, χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή).
Συνιστάται, επίσης, το θαλάσσιο κλίμα, επειδή είναι
σταθερό, γιατί αυτοί που πάσχουν από οστεόφυτα είναι ευαίσθητοι στις μεταβολές
του καιρού, η ελάττωση βάρους για τους παχύσαρκους και η χρήση ειδικού
μαξιλαριού.
Στην υγειά
σας!!!
